Sevgi dünyanın en güzel kelimesi ve duygusudur bence. Sevgi denince çok geniş düşünmek gereklidir tabii ki, sevgi sadece bir insana duyulacak kadar bencil bir duygu değildir. Sevgi, canlı ve cansız olmak üzere bütün varlıklara karşı hissedilebilen bir duygudur, yoksa sevgi olmaz. Sevgi öğretilmelidir bir çocuğa, anne babasının öğretmesi gereken ilk duygu ve kavramdır sevgi. Örneğin geçenlerde bir video izledim. Bir çoğunuz da görmüştür. Genç bir delikanlı yürürken, sebepsiz yere ağaca zarar vermek istiyor. İzlerken sinirlenmedim o çoçuğun adına çok üzüldüm. Acaba dedim, ailesi bu çocuğun başını hiç mi okşamadı? Hiç mi sarılmadılar? Nasıl bir nefret bu böyle ? Şevkati, sevgiyi, gözümüzü ilk açtığımız yerde, yani bize hayatımız boyunca model olacak ailemizin yanında öğreniriz. Yada ikinci en kötü seçenek nefret etmeyi öğreniriz. Çünkü sevginin ne olduğu öğretilmemiştir. Öfke duymayı kızmayı sinirlenmeyi öğretmek daha kolaydır. Çatık kaşları, sinirlenince küfür etmeyi sonrada nefreti öğreniriz. Sevgi sadece kelimelerde kalmıştır hiç duyulmayan. Sorsak herkes sevmeyi biliyor aileler bu duyguyu çocuklarına çok güzel şekilde öğretiyor. Kimse sorumluluğu üzerine almıyor. Ozaman aklıma tek bir soru geliyor. Nefen çok fazla şiddet ve cinayet haberleri okuyoruz ? Hepimiz masum doğmuyor muyuz? En güzel en mutlu olduğumuz an sevildiğimiz ve sevdiğimiz an değil mi? Sevmeyi öğrenmemiz lazım.