Serdar Tuzer
@ruhun
286 okur puanı
Mart 2018 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Hepimiz sahtekar olduğumuz için birbirimize tahammül ederiz.
Her nesil kendinden önceki neslin cellatlarına anıtlar diker.
Okur Takip Önerileri
Yokluk içinde bir bahanedir bu ruh, tıpkı hayatında yokluk içinde bir önyargı olması gibi...
Şeyleri olduğu haliyle gördüğü zaman insanlığın çocuk yapmaktan yüzü kızaracaktır.
İnsan - geriletilmiş arzuları olan hayvan - her şeyi kapsayan ve hiçbir şey tarafından kapsanmayan, bütün nesneleri gözetim altında tutan ve hiçbiri üzerinde tasarrufta bulunamayan açık zihinli bir yokluktur.
Hayatın hiçbir anlama gelmediğini herkes bilir veya sezinler...
her şey patolojiktir.
ilgisizlik hariç.
Arzularımızın her biri dünyayı yeniden yaratır, düşüncelerimizin her biri de yok eder... Günlük yaratıcı ve yıkıcılarız....
İnsan tam anlamıyla dogmatik varlıktır; doğmaları da, onları dile getirmediği, bilmediği ve takip etmediği ölçüde derindir.
Bütün bireylerine aynı tarzda ne de aynı yoğunluktan yalnızdırlar: herkes yalnızlık hiyerarşisinin farklı bir derecesinde yerini alır
Hayat artık alacakaranlık içinde bir uyuşukluktan, pırıltılar ve gölgeler arasında bir cansızlıktan, o iç güneşin bir karikatürden ibarettir yalnızca: o iç Güneş ki bizi kendi dışımızdaki maddeden Üstün olduğumuza haksız yere inandırır. Hiçten fazla olduğumuzu kanıtlayan hiçbir şey yoktur. Tanrılarla rekabete girdiğimiz, coşkularımızın ürküntülerimizi alt ettiği bu genleşmeyi sürekli olarak hissetmek için öylesine yüksek bir ısı tutturmamız gerekirdi ki birkaç günde bitip tükenirdik. Ama parıldamallarımız anlıktır; düşüşler kuralımızdır. Hayat her an çürümekte olandır; tekdüze bir ışık kaybı, gecenin içinde yalan bir dağılmadır; asasız, halesiz, aylasız...
İnsan bütün bildiklerine rağmen bütün bildiklerine karşı her gün yeniden başlar
her hareket ve her çabanın anlamsızlığını anladım