Çocuktum. Anneme "ağaca çıkacağım, yardım et" dedim. "Başkasının çıkardığı yerden inemezsin, düşersin " dedi.
Bunu hiç unutmadım. Ne kadar doğru olduğunu büyüyünce anladım.
Ali şeriati
"Sizin hiç babanız öldü mü? Benim bir kere öldü" Demişti Cemal Süreya. Benim babam iki kez öldü. Bir yokluğunda eskiden; bir de şimdi, seneler sonra tam birbirimize yaklaşmaya başlamışken, aniden... Ve haklıymış şair. Kör oldum.
Ruhun mu ateş, yoksa o gözler mi alevden?
Bilmem bu yanardağ ne biçim korla tutuştu?
Pervane olan kendini gizler mi hiç alevden?
Sen istedin ondan bu gönül zorla tutuştu...
Kafamı seslerle,
Sözcüklerle,
Görüntülerle,
donatıyorum ki zihnimde yarattığım dünya gerçek dünyaya olabildiğince benzesin hatta mümkünse sollasın gerçekliği.
Acaba tüketmek için üretmenin geçerli olduğu bir dünyada daha fazla çalışmak için çalışıp durmak bir ilerleme sayılmalı mıdır? Halkaları birbirine ekleme gereği duymadan çalışmak acaba modern dünyanın Yeni hastalığı mıdır?