Behzat Ç., çevresindeki insanlara baktı. Gördüğü sadece yorgun, umutsuz ve hüzünlü yüzlerdi. Çöp konteynırlarının kenarında yerleri koklayan, bir gözü şaşı ve kulağı kasık bir köpek vardı, onun duruşundan bile keder akıyordu. "Belki de burası bizim mutsuzluğumuzun başkentidir," diye düşünüyordu Behzat Ç... "Ve belki de, hala yaşamaya devam ediyorsak artık buna alıştığımız içindir, elimizden başka bir şey gelmediği içindir."
Sayfa 89 - İletişim Yayınları