Sabitlenmiş gönderi
Değeri kalmadı artık sevginin, şiirin,
Kaldı şiirler o tozlu raflarda,
O güzel insanların sayfalarında,
Gittiler bir bir hepsi,
Kaldı bize miras hepsinin, hüznü ve sevgisi...
Hüzün gelir ansızın, akıldakiler gönüle iner donup kalırsın öyle bulunduğun yerde. Aslan sürüsüne yem olmuş bir ceylan misali beklersin sessizce, şanslıysan göz yaşı dökersin, ah edersin, şansında yoksa öylece kalır izlersin. Canın acır bağırırsın sesini duyurmaya çalışırsın, kimse duymaz seni, anlamaz, anlamak istemez. Sen ise sadece izlersin. Serzeniş edersin kendine yeter bu naiflik yeter bu kırılganlık yetsin artık bu hissettiğim beni yakıp yıkan şey. Yetmez. Artar...
Gücüm tükendi artık, hissettiğim yalnızlığın acısı ruhumu parçalıyor sanki.. Sürekli bir ihanetin içindeyim, doğru söz işitmeye hasret kaldım. Aldatılıyorum, kandırılıyorum, herkese kucak açtıkça, sevgi ve merhametle yaklaştıkça daha çok vuruluyorum. İnancım kalmadı insanlara, kalan tek inancım ise görünüşlerin ardında ki karanlıklar...
Okur Takip Önerileri
Kalbinde seni sevmeyeni yaşatacaksın
Sonra sevgiye muhtaç kalacaksın
Acı dolu hislerimden sende yasayacaksın
İşte bunları yaşadıkça değil
Beni kaybettiğinde anlayacaksın.
Kaybetmek kolay değil
Dinle ve hisset yazdıklarımı
Bu bir şiirden ibaret değil
Erkeklerde ağlar sözünü anlamak
Seni severken hiçte zor değil...
Emir Hac göçeli hayli zamandır,
Muhammed cümleye dindir, imandır.
Yunus Emre hazretlerinin Nice bir uyursun uyanmaz mısın? şiirine ait olan bu mısrasını hem güftesini okudukça hem de yapılan bestesini dinledikçe mest olmuşumdur her seferinde. Çıkarılacak o kadar çok ders var ki bu mısrada... Rasulullah'ın (sav) cümle insanlığa, kainata yetecek dinin, imanın ta kendisi olduğunu, bu bağlamda biz müslümanlar için ne kadar büyük bir vel-i nimet, paha biçilemez bir hazine olduğunu iliklerime kadar hissettiriyor. Bunu özümseyip bizlere hissettirmeye vesile olan Aşık Yunus' u (ks) rahmetle anıyorum.
Bütün benliğinden ödün verirsinde ödün verecek bir şeyin kalmayınca gider ya hani o zaman anlarsın işte kavuşmak yetmiyormuş meğer...
İnsan hep bir yere ait olmak için çaba gösterir. Bu aidiyet bir sözde, bir şiirde, bir gönülde olabilir. Gün olur parkta oynayan bir çocuğun gülümsemesinde kendini bulur gün olur poşetlerini taşıdığı teyzeye yaptığı iyliğin verdiği haz da bulur. Aidiyet kavramını zihnimizde büyük kalıplarla sığdırıyoruz, aslında en ufak şeylerle bu aidiyeti yaşadığımızı fark etmiyoruz. Kendimizi büyük aidiyetlerle sınırlandırarak, tek bir şeyin kölesi olma yolunda ilerlerken ruhumuzu özgür bırakıp ufak şeylerle ait hissetmenin o güzel hissini yaşamamız mümkündür...
Gözlerinin içine güneşi mi sakladın?
Parıltısı gözlerimi kamaştırıyor.
samet tekrar paylaştı.
Aç Kalbini, sessizliği dinle.
Kendini hüzünlü hissettiğin an, o Müteessiri al ve en aydın günlerine sakla, sakla ki, Hayatı dengeleyebilesin, tıpkı Peygamber efendimiz gibi. Resulallah mutluyken, toprağa, mutsuzkende gökyüzüne bakarmış. Bize huzur verecek detayların avuçlarımızda saklı olması şükür nedeni değil midir?
İç sessine saygı göster ve sabret, Nefsine aldanıp seni huzursuz etmesine izin verme. Hayat sakinlik ister.
O halde aç Kalbini ve sessizliği dinle..
• ᴇᴄᴇ ᴋıʟıᴄ