Öğrenmeden, tartışmadan, bilmeden ayakta kalmak, dahası yaşamak mümkün müdür?
pek çok ince ayrıntı unutulmuşluğun batağına saplanacak..
Bir dolu kitap karıştırmakla birlikte istediğim gibi bir şey elime geçmedi.
Bu kentin şaşkın, ikilemli, çarpık mimarisi galiba benden başka kimseye gizini söylemiyor. Bense, böylesine bir düzensizliğin ancak vahşi ormanlarda, yani vahşi yasalarda görülebileceğini ileri sürüyorum. Kristal vazolarda plastik çiçekler, ya da, eprik uçları örülmüş bir çift beyaz eldiven. Böylesi imgeler nedense kimseyi ürkütmüyor. Hatta tetiği çeken kanlı eller de.
Herhalde seçkin semtimizdeki beyni yıkanmış tek adam da ben değildim: biralar salıya kalmadan, piyasaya dağıtıldığı gün tükeniyordu...
..ilişkimizi çözümleyemiyordum. Evet, bir aşktı. Fakat bu aşkta umutsuz, acı veren ne çok şey vardı! Karım değildi... karım olmayacaktı. Onu öpemiyordum, çoğu zaman yanıbaşımda soluyan gövdesine yaklaşamıyor, varlığının benim için dokunulmazlığını bir türlü kıramıyordum.
Onu sevmemek, görmemek, unutabilmek için sonsuz bir çaba harcar, yine de birlikte olmak için çırpınırdım.
Tam kıyısına ulaşırdım gerçekliğin, hatta hakikatin; toprağa ayak basmama fırsat kalmadan tümü uçuşurdu. Müthiş bir karanlığa sürüklenirdim.
..bir şey değişmeyecekti. Hem hiç kimse için bir şey değişmeyecek; hele bu ülkede. İnsanlar daha evrensel sorunları çözemediler.
"Hani muzdarip ruhlar diye beylik bir söz vardır, böyle işte ilişkimiz."
(..inanamıyor, yine mutlu bir rüyanın kıyısında gezindiğimi sanıyordum.)
"..birdenbire dikkatimi çekmişti, birdenbire de aşık olmuştum."
"Sanmıyorum. Aşk çok sonra gelir."
..sorular büyük bir olasılıkla yanıtsız kalacak, benimle birlikte ölüm sonrasının bilinmezliklerine karışacak....
Şu küçük kızın bu şarkıyla nasıl içten etkilendiğini görüyor musun... Bu insanların şarkıları var. Kederleri var. Aşkları...