'' ‘Coşku’, ‘tutku’ dedim; bu duygularla, şunu isteyerek
giriştim hayata: Tanınmak.
İnsanların, hele, yakınlarımın, beni tanıması,
yaptıklarımı görmeleri, ne yaptığımı anlamalan.
— Bak, sevmesi, saymaları demiyorum; amacım
da, birçoklarının yaptığı gibi, kendisini şöyle şöyle
göstermek, şu şu gibi görünmek, haketmediği
bir sevgi bulmak, layık olmadığı bir saygı görmek,
değildi. Beni ben olarak tanısınlar, bilsinler
istiyordum. Gençtim, dopdoluydum; büyük
işlere girişmek, gücümü sınamak, başarıya ulaşmak
istiyordum. Bunları yaparken de, nasıl bir
kişi olduğum ortaya çıksın, gözüksün istiyordum
— işte, etrafımdakiler de bu kişiyi, bu “ben”i
görsünler, kişiliğimi anlasınlar istedim. Sahici olmak;
sahiden anlaşılmak, tanınmaktı, istediğim.
Ama beni tanımalarını en çok istediğim kişiler,
beni en çok yanlış anlayan kişiler oldular. ''
Sayfa 19Kitabı okudu
''Bazı yolların daha kolay olacağını düşünmek işimize geliyor. Ama belki de kolay yol yoktur. Yalnızca yollar vardır...
Her gün, her an yeni bir evrene giriyoruz. Boş yere hayatımızın farklı olmasını diliyor, kendimizi başkalarıyla ve kendimizin farklı versiyonlarıyla karşılaştırıp duruyoruz ama gerçekte çoğu hayat bir yere kadar iyi bir yere kadar kötü.
Hayatta kalıplar var.. Ritimler. Bir hayatta kendimizi köşeye kısılmış hissettiğimizde hüznün, trajedinin, başarısızlığın ya da, korkunun, tek bir varoluşun ürünü olduğunu düşünmek çok kolay. Yalnızca yaşamanın değil, belli bir şekilde yaşamanın sonucu olduğunu düşünmek. Acıya karşı bağışıklık kazanmamızı sağlayacak bir yaşam tarzı olmadığını anlasak, her şey çok daha kolay olurdu. Mutluluğun doğasında acının da olduğunu. Biri olmadan öbürünün de olmayacağını. Tabii ki farklı düzeylerde ve miktarlarda. Ama hiçbir hayatta sonsuza kadar saf bir mutluluk içinde olamayız. Öyle bir hayat olabileceğini düşünmek ancak yaşadığımız hayattaki mutsuzluğumuzu büyütmeye yarar.''
