OsGe
@seyyah_9_
Kendimin en iyi versiyonu varsa eğer onu bulmalıyım
Öğretmen
Van
Beyoğlu, 1990
15 okur puanı
Kasım 2022 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Zaten insan denen mahluk ,yeteneklerinin içinde en çok kendini aldatmakta ustaydı .
...Ne delirdim ne de ruhumu savaş meydanına çevirdim .Uzatmadan, saplanmadan, kaybolmadan ,bunu bir ceza yahut mükafat gibi görmeye çalışmadan ,sadece kabullendim. Kapılarımı açık bıraktım ama eşikte durup beklemeyi de kestim .
Tuhaf şey,başkalarına ne kadar sessizsem, Sana karşı da öyle gevezeyim.
Okur Takip Önerileri
...zaman ağır bir yük olup bekleyenin omuzlarına biner .Beklerken ,onu hafifletmenin yegane yolu , aklı ,fikri ve hatta mümkünse bedeni başka meşguliyetlerle oyalayıp yormaktır. Yorgunluktan çelik bir zırh edinip bekleyişin zulmüne onunla dayanmaktır.
Biliyorum ki insan dediğin melanettwn ve iyilikten , alçaklıktan ve faziletten, zorbalıktan ve merhametten, korkaklıktan ve cesaretten, nefretten ve sevgiden karılmış bir hamurdur. İyilik, fıtratın mutlak kararı değil ,ancak içimizdeki aydınlıkla karanlığın giriştiği savaşın ganimeti olabilir .
Sayfa 101Kitabı okudu
Şükretme duygusu. Duyguların en iki yüzlü ,en sefil olanı. Haline şükretmelerin en rezilcesi, başkalarının haliyle mukayese edilerek yapılanı... O zaman insan Yaradan 'a ,verdiği mutluluklar için değil,olsa olsa başkalarına verip kendinden esirgediği acılar için teşekkür ediyor! Sana şükürler olsun ki beni değil, onu seçmişsin diyor !
... bazı rüyalardan uyanmanın ölmeye yakın bir anlam taşıdığıydı.
Sayfa 99Kitabı okudu
Bir kere kırıldılar mı kadınların kalplerini onarmak kolay değildi belki ama aslında onlar kalplerinin eski haline kavuşmasını kırandan bile çok isterlerdi .
Oysa yaralarıyla değil,kabuklarıyla olgunlaşır insan dediğin.
İçinden çıkamadığı şeyleri aklından çıkarmayı tercih eder; çözemediklerini yok saymak isterdi.
Galiba hatıraları böylesine kederli yapan,onları çoğaltamayacağımızı bilmek..
Sayfa 11Kitabı okudu
İş insanı temizliyor, güzelleştiriyor, kendisi yapıyor,etrafıyla arasında bir yığın münasebet kuruyordu.Fakat iş aynı zamanda insanı zaptediyordu. Ne kadar abes ve manasız olursa olsun bir işin mesuliyetini alan ve benimseyen adam, ister istemez onun dairesinden çıkmıyor, onun mahpusu oluyordu. İnsan kaderinin ve tarihin büyük sırrı burada idi.
Hayatta uğradığımız bütün güçlükler az çok kafamıza gelen ilk fikirden bir türlü silkinip çıkamayışımız yüzünden değil midir ?
Hayatımızın bir devrinden sonra başımıza gelen şeylere o kadar hazırlanmış oluyoruz ki, kaderimizi kendi içimizde taşır gibi oluyoruz.