Neslihan Bayram
@siyahbaykusss
"... Bana bak Erdem, bunu sana ben söylüyorum; bir aile kurmak, kurduğun aileyi korumak zor, yıkmak kolay. Ama gerçekten sevdiğin, sevebileceğin birini bulmak bir yaştan sonra en zoru..."
Sayfa 338 - ArtemisKitabı okudu
"Ablamın evini hazırlarken çok yoruldum, bu evin sadeliği bana konforlu geliyor, yaparız yavaş yavaş," derken, böyle birden bire "Hadi eşya alalım," diye onu aramama şaşırdı.
"Hayırdır, ne oldu? Bir şey mi gördün, beğendin?" diye sordu.
"Çok beğendim. Ama seninde görmen lazım. Şu bisikletini koyduğun odayı çocuk odası mı yapsak?"
Telefonun diğer ucundaki suskunluğun içi nelerle doluydu, onu bir tek ben anlardım. O coşkuyu, sevinci, hayreti...
"Hadi canım?" dedi.
"Valla!" dedim.
"Test yaptın mı?"
"Yaptım tabii ki."
"Bir daha yap. Hatta buraya gel, kan testi yapılsın hastanede."
"Yok," dedim, "Sen akşam gelirken birkaç tane al. Hangisine istersen ona bakarsın."
Sayfa 316 - ArtemisKitabı okudu
Ne tuhaf... İnsan üzüntüsünün, acılarının üzerine düşündüğü kadar düşünmüyor mu acaba mutlu olduğu anları? Ya da mutsuzluğunun ve mutluluğunun zaman akışı aynı değil. O yüzden, mutsuzken akmayan zaman, mutluyken bir çırpıda geçiveriyor.
Sayfa 304 - ArtemisKitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Ayvalıklı, Egeli, oralı buralı olmak değildi mesele... Döndüğümüz toprak bizim olduğu için değil, biz o toprağın bir parçası olduğumuz içindi bu hiç bitmeyen aidiyat hissi... Bu yüzden hep köküne, özüne dönmek ister insan. O yüzden toprağını arar. Yerini sevinç çiçeği de meyvesi de çok olur ağacın. Ait olduğumuz yerdeyiz sonunda...
Sayfa 251 - ArtemisKitabı okudu
Onlar öyleydi, ben böyleydim, haklıydım, haksızdım, yanlıştı, doğruydu, o yaptı, ben yapmadım derken nasılda çarçur ediyormuş meğer insan hayatını.
Sayfa 16 - ArtemisKitabı okudu
"... Üzerinden zaman geçince acısı bile yabancılaşıyor insana..."
Sayfa 214 - ArtemisKitabı okudu
