Zihnindeki kara düşüncenin bütün yetenek, bilgi ve düşüncelerimi yutacağını biliyorum. Bir mucize olmazsa, bir aptala dönüşeceğimden eminim. Çünkü yarattığım kara delik durmuyor.
Ne yaratmaktan vazgeçebilir nede yaratırken tatmin olabilir. Durur. İçindeki karşıt düşünceler bataklığında yeteneği gömülene kadar durur. Ve yeteneğinin gömüldüğü mezarın başında ağlamaktan başka çaresi kalmaz.
Bir aptal ne yapabilir? Sadece ağlar. Sadece kırar ve döker. Kimse beni sevmek zorunda değil. Ben hastayım. Tedavim yok. Tedavim ölüm. Beni benden başka kimse kurtarmayacak.