İki yanımda insanlar ve ağaçlar bir tünelin karanlık duvarları gibi geriye doğru akarken, ben tünelin ucundaki durgun, parlak noktaya kuyunun dibindeki çakıla, annesinin karnında gizlenen tatlı, beyaz bebeğe doğru hızla atılıyordum.
Gümüşüm ve dobrayım.
En küçük bir önyargım yok.
Anında yutuyorum gördüğüm her şeyi, olduğu gibi, hoşlansam da, hoşlanmasam da ondan.
Zalim değilim, doğrucuyum yalnızca-