Hayatımda da kitaplarda olduğu gibi bir sonraki sayfaya geçmek istiyorum. Ya da yepyeni bir kitabın sayfası açılsın istiyorum. Ama olmuyor. Hayatım okunmuş yüzüne artık bakılmayan bir kitap gibi.
Kendine vakit ayırmak bencillik ya da suç mudur? Neden suçlu hissediyorum? İçimde kuvvetli bir kendine hoşgeldin deme hissim var. Hoşbulmak da istiyorum.
Hayatımın mutlu sonla biten bir roman gibi olmasını istiyorum. Bu romanda baş karakter gülsün. Çektiği sıkıntılar son bulsun ve huzur dolu bir hayat yaşasın. Yanında da bir ömür geçireceği bir eşi olsun.
Sonra onu biraz uzakta gördüm, elinde paletiyle dikkatle bakıyordu, dev tuval, hareket eden kolunu kapatıyordu. Bilinçsiz ve çaresizce oturduğum yerde kaldım, resimlerine dalıp sürüklendim, o hayranlık dolu gözlerine dalıp sürüklendim, bıraktım devam etsin, ta ki Armand'ın gözleri kayboluncaya, Claudia taş koridorda yankılanan topuk sesleriyle koşarak benden uzaklaşıncaya, çok uzaklaşıncaya kadar.