TuĞba
@ultra_violet
Hayatım, hayatımın romanıdır.
Kamu
Lisans
Ankara
16 Aralık 1991
1210 okur puanı
Ocak 2019 tarihinde katıldı
Kurtulmaya gelmiyoruz dünyaya. Daha da saplanmak için buradayız. Dibine kadar. Onun için çürüyor bedenlerimiz ölünce. Mısırlılar uğraşmış efendileri kurtulsun diye. Ama nafile. Çaresi yok. Kontenjan dolmuş.
Ruhumdaki düğümler fazlasıyla sıkı. Kimsenin onları çözecek kadar ince tırnakları yok.
Okur Takip Önerileri
Belki de korkmuştum hep uyumaktan. Uyuyan insanların üzerine abanan âcizlik de iğrendirmişti beni. Onlar gibi görünmek, onlar kadar zayıf ve yalın olmaktan da korkmuştum. Uyuyan bir katil ile uyuyan bir azizin farkı olmadığından...
Başka insanlar da benden sonra anlarlar mevcut insan ırkının sakat olduğunu. Anlarlar belki de, delilerin dünyanın gerçek efendileri olma ihtimalini...
Ama dediğim gibi, en büyük hatam insanlardan cümlelerimi bitirmelerini beklemekti. Hayatımın belli bir dönemine kadar hep böyle yaptım zaten. Gözlerinin içine baktım beni bilsinler diye. Birisi gelip, "Evet ben seni tanıyorum "desin diye bekledim.
Ve para Afrika'da güneşi bile satın alabilirdi.
Güzelleşmek için kadınların yapmayacağı şey yoktu ve unutmak için de uyumak idealdi.
Yanıtı olmayan bir soru olarak geldim dünyaya. Ve sorusu sormayan bir yanıt gibi de gidiyorum.
Gerçekten de konuşarak yapılmayacak iş yoktur. İhtilaller çıkartılabilir, birileri aşık oldurulabilir hatta intiharlar ettirilebilirdi. Konuşarak her şey yapılırdı. Ve bana çok komik geliyordu.
Doğmak yeterince mucizevi. Başka bir tane daha beklemek aptalca. Ölmek de ikincisi. Bunların arasında da hiçbir şey yok. Kimse beklemesin...
Dile getirilemeyen nefretten büyüğü yoktur. Dile getirilemeyen aşk gibisi yoktur.
Ama kim kimi kurtarabilmişti şimdiye kadar? Beni kim kurtaracaktı? "Kurtuluş" dedim. "Ankara'da bir mahalle." Fazlası değil.
Belki de tek sorun şuydu: biz ne istediğimizi bilememiştik hiçbir zaman. Ve dolayısıyla her şeyi deniyorduk. Belki görünce istediğimiz, uğruna yaşadığımız şeyi hatırlarız diye.
Kendiliğinden geldi acılarım. Yerleştiler içime. Sonra alıştım ve kabullendim. Sanki dünyada başka türlü bir hayat yaşanamazmış gibi... Ben ki saplantılardan nefret ederdim, şimdi taşlaşmış bir pislik haline geldim.