İnsan bazen kendini o kadar yalnız hissediyor ki... Ya da o kadar çaresiz... Tamam diyor anladım. Bu dünya bana karşı kurulmuş bir tuzak..hatta bir mayın. Doğduğum gün üstüne basmışım. Şimdi çeksem ayağımı o koca dünya havaya uçacak. Onun içinde durduğu yerde donuyor insan.. nefes almaya bile korkuyor.. Geriye de işte yalnızlık kalıyor.'
Kalpte bir nesne var, elle dokunamazsın; gözle görülmez, dille bilinmez. Fakat bir tebessümle, bir güzel sözle, karşılık beklemeyen bir iyilikle ya da samimiyette onu orada hissedersin. Gönül aydınlığı mı diyelim, inşirah mı, ferahlık mı, sükûnet mi diyelim; kalpte bir nesne var.
Tuttuğum eli bırakmam.
Anlatılan derdi ezberlesem bile dinlerim. İki elim kanda olsa koşarım. Sabrımla, affımla kırgınlıklarımı örterim. Ama eğer zerre itildiğimi hissedersem bırak kalmayı göz ucuyla bile bakmam o tarafa.