En az umutlanmaları gerektiği zamanlar en çok umarlardı.
Sanki beklediği kişi söz vermiş de gelmemiş gibi içini bir öfke kapladı.
Okur Takip Önerileri
Nedense içini bir korku kaplıyor.
Hep ölçülü- biçimli mi davranmak gerek?
Kafasından geçene güldü. Duraktakiler dönüp baktılar. Kadının biri kaşlarını çattı. Sokakta kendi kendine sesli gülünemeyeceğini bilmeyen yoktu." Ne adamlar be. Güldüysem güldüm, size ne?"
İnsan suratlarına meydan okurcasına baktı. Ama onu kimse görmedi.
İçinde kıpkızıl bir öfke kabardı."Hay lânet olası. İnsem mi beynine?" Kendini güç tuttu. Bu öfke bir kırgınlık, bir başkalarına küsme duygusuyla karışıktı.
Her şey her zamanki gibiydi...
Birden içini bir yere, bir şeye geç kaldığı duygusu kapladı. Yirmi sekiz yaşındaydı, tedirgindi.
Gözlerini kaldırdığında birbirimizi göreceğiz.
Kadının biri evinin önünde kilim silkiyordu. O geçerken durdu, sonra yine başladı. "Güzel kadın ama asık yüzlü. Hep asık yüzlü oluruz, ya da sırtkan."
Babasına benzemekten korkuyordu.
Kımıldamadan sokağa baktı. Yoksa o mu? Perde indi. Yoksa her şey ben olmadığım zaman, benim olmadığım yerlerde mi oluyordu?