Sessizlik hayatın, hatta rüyalarımızın bile vazgeçilmez bir gerekliliğidir. Ruhlarımız onsuz beslenemez. Her insan onu isteyip istemediğine karar vermelidir.
Bir gün geriye dönüp baktığımızda, “ Ben bu hayatta şu şu amaçlar, şu şu değerler için yaşadım, geriye şöyle bir şey kaldı, ” diyebilmeliyiz her birimiz.
Huzur azalmaz çünkü huzurun kaynağı biz değiliz. İçimizdeki o dinginliği, o rahatlığı, o stabiliteyi, istikrarı Allah veriyor bize. O yine gelir, hiç endişe etmeyelim, yeter ki kendi içimizdekiyle dost olalım…