her ne kadar onu bir daha görememiş olsak da, mümkün olsa yine aynısını yapacağımızı biliyorduk. Çünkü onunla olmak, yaşadığını ilk defa hissetmek gibiydi.
Ölüm, çocuk zihnine işlemiyor, insan çocukken gidip gelecek sanıyor bir gün bir yerlerden öylece musallada yatanı. Giden dönmüyor şüphesiz, doldurulmayan hasretler bırakıyor insanın kalbinde.
Kapitalizm denen şey buydu herhalde, insan emeğinin hiçbir kıymet taşımaması... Makine gibi işlemesi gereken insanın hastalanmasına bu düzende yer yokmuş, bilmiyordum.