Werther'in Lamartine versiyonu diyebiliriz... Fakat öyküsü ve içeriği çok daha güzel... Ağır bir üslûbu felsefî bir derinliği var. Çünkü kızımız Tanrıya inanmayan bir felsefeci! Oğlumuz ise dindar bir şair... Kitap, şairin anlatımıyla sürdüğüne göre de bol bol uzun uzun, derin derin cümleler okuyoruz demektir.
Evet, birçok yönden (hikâye, kurgu, olaylar) Werther'e benziyor. (Kamelyalı Kadını da andırıyor.) Hatta öyle ki kahramanımız, kitabın son 14 sayfasında Werther'i okumaya başlıyor...
Ve dediğim gibi Rafael, Genç Werther'in Acıları'ndan çok daha etkileyici. Hatta kızımız, "böylesi bir aşkı, böylesi bir mutluluğu doğa veremez; böylesi bir aşkı, mutluluğu ancak ve ancak Tanrı verebilir" diyerek imana bile geliyor!
Genç Werther'in Acıları'nda oğlumuz intihar etmiş, kızımız ise meçhul kalmıştı. Rafael'de kızımız da oğlumuz da öldü; ama ecelleriyle! Çok acı, acıklı bir hikâyesi ve son'u var Rafael'in... Bir de keşke Lamartine, kitabın başında yaptığı açıklamayı, kitabın sonunda yapsaymış; o zaman çok daha dramatik olurdu...
Yalnız şunu da söylemeden edemeyeceğim: şair (yani anlatıcı), aşkını her şeyin üstünde gördüğü için sevgilisine yönelik benzetmeleri ve yüklediği ulvî manalarla sayfalar süren sıkıcı ve sınırsız bir romantizime kapılıyor. Eğer yazar ile aynı atmosferde olmaz ya da hikâyeden çıkarsanız bu bölümler sizi fazlasıyla sıkabilir; kitaba olan konsantrenizi bozabilir. Ki zaten dediğim gibi ağır bir üslûbu ve felsefî bir zemini var. Dikkatli okumak ve muhakkak okumak gerek.
