söylenmemiş sahipsiz
bir şarkıyım
belki
sararmış
eski resimlerde kalırım
belki esmer bir çocuğun dilinde.
bütün derinlikler sığ
sözcüklerin hepsi iğreti
değişen bir şey yok hiç
ölüm hariç.
aynı gökyüzü aynı keder.
ne söylersen söyle bu aşk ikimizindi
ikimizindi bir zamanlar aynı gökyüzü
bir samanın tutuşması gibi olan şey
biraz erzurumdu biraz rize biraz mardin
geniş, dingin, sürekli bir yurt gibi
unuturlar seni de bir gün gelir unutuş
terkedilmiş bir şehir kuşların konmadığı
kiminde yangın yeri apansız bir unutuş
kiminde sularladır usul usul unutuş.
unutuş kimsesiz bir yolculuğun adıdır
içimizde bize cesaret veren bu keder
ve aşklarımız ki birer batık gemiydiler
silinmiş bir yüzdür, eski bir sokak unutuş.