Cezmi Ersöz
Ayrılık değil, özlemek hiç değil...
En büyük acı, bu giderek büyüyen boşlukmuş.
En büyük dert kimi özlediğini, kimi sevdiğini bilememekmiş.
En büyük kayboluş sevip sevip sonunda kimi sevdiğini bilememekmiş.
İçimde bir ses durmadan; dünyanın sonu geldi diyor. Dünyanın sonu bu halime öyle çok uyuyor ki, hiç üzülmeden, hiç korkmadan kabulleniyorum onu.
Öylesine bencilim ki, dünyanın sonunu kendim gibi çok seviyorum…
İnsan bazen nedensiz yere umutsuzluğa kapılır.
Kimselere veremez sevgisini, kimselere kendini anlatamaz, evlere kapanır...
Bazen denizler, kıyılar çeker insanı.
İnsan bu kapılmayı anlayamaz, oysa çok eski bir yerde
yaşanmasından korkulup vazgeçilmez aşkların sızısıdır bu.
Bu sızı, bu yenilgi mevsimlerle yıllarla devredilir başka insanlara...
Bir insanın yaptığı bir hatanın tüm insanlara yayılması gibi...