Değince sırtlarına poyrazın soluğu, eğiliyor söğüt dalları toprağa. Ve doğruluyorlar sonra hep birlikte kahkahalarla, göklere uzanırcasına. Ağaç ile rüzgarın aşkını anlatan binlerce yaprağın fısıltısı, yansıtırken ruhuma yemyeşil bir ânın yalnızlığını, uyan ey kadın diyorum kendime, uyan.