Venezuellalı yazar Miguel Otero Silva, Latin Amerika'nın yaşayan en büyük romancılarından biridir. Daha çocuk denecek yaşta tutuklanmış, işkence görmüş, ülkesini acılı tüm siyasal dönemlerini yaşamış bir yazardır.
ne bunaltıcı bir mutluluk, ne basitlik, Malvina, Victorino bu ülkeden kaçmayı, ... yolculuğa çıkmayı yeğ tutuyor, Malvina, kara bulutlar bile cevap vermiyor, Victorino bu sessizlikten kaçmalı.
Dogmatik çilekeşleri ve ütopist habercileri sinesinden defettiğini duyar duymaz, yani herkesten önce sezdim tehlikeyi, bu iki histeri onun elini kolunu bağlıyordu. Dogmatikler ve ütopistlerle hiçbir doktrin zafere ulaşamaz.
Bu susku iğrenç! Kişiyi düşünceleriyle yalnız bırakıyor. Herkes geçmişine, şimdisine, sisli geleceğimiz demek olan yakın olaylara parmaklarıyla tempo tutuyor. Kulaklarımıza hırıltılar saçan varsayımlar bu geleceği karartıyor
Oyun, katlanılabilirliğin sınırlarına dek şu dünyaya aldırmadan yaşayabilmekten ibaret. Victorino bunu tek başına uygulama zorunda hissediyor kendini; mavi serinliğin derinliklerinde uzayıp giden şu gömülmüşlükte, yıkılmaz bir kararlılıkla...
Sandalda,
Islak ayakların suda çırpınışları,
Geliyordu kulağıma,
Açlığın gölgesinin
Düştüğü yüzleri hissederken,
Kalbim o dilber ile sokak arasında
Salınıyordu bir sarkaç misali.
Beni onun gözlerinden,
Kollarından
Nasıl bir güç çözebilir beni
Gözyaşları bulutlarla
Örterken kederini,
Yağmurun ve pencere camının
Arkasında, haykırmayı başaramadı,
“Bekle” diye,
“Bekle, seninle geliyorum."