İçten ve samimi bir dille yazılmış bir kitaptı. Yazar hissettiği bütün duyguları direkt olarak, saklamadan kağıda dökmüş. Argo/küfür içeren cümleler mevcut ancak bunları okumak insanı rahatsız etmiyor.
Günümüz insanının günümüz deneme kitaplarına ve okurlarına karşı olan ön yargılarının yersiz olduğunu belirtmek istiyorum. İnsanlar edebiyat ile felsefeyi birbiriyle karıştırıyor. Deneme türü kitaplarda "eh, ne var bunda, bunu ben de yazarım" dediğimiz kitapların kötü olarak nitelendirilmesi saçmalıktır. Edebiyat insanın içindeki uyuyan duygularını harekete geçirebilmek amacındadır. "Bu kitap bana bir şey katmaz" diye düşünülen bir kitap, bir insanın duygularını, hislerini harekete geçirmişse eğer o insana bir şey katmıştır.
Deneme kitapları yazarın belli bir konuya ilişkin duygularını, düşüncelerini anlattığı metinlerdir. Bu duygu ve düşüncelere katılmak, bunları onaylamak deneme türünün amacına hizmet etmiş olması demek olur. "Aynısını ben de yazarım" tarzı bir yaklaşım deneme türü için doğru bir yaklaşım olmaz. Roman ile deneme türleri birbiriyle karıştırılmamalıdır.
Kitabı okurken "neden adı Ulan olan bir kitabı okuyorsun ki?" tarzı söylemlerle karşılaştım. Bu nedenle bütün bunları yazma ihtiyacı hissettim.
Terk edilmenin insanda yaratabileceği çöküntü duygusunu bana hissettirebildi yazar. Okunabilir, vakit kaybı değil.
