Adından anlaşılacağı üzere 11 adet öyküden oluşuyor kitap. Ama öykülerde yalnızlıktan söz edilmiyor. Bazı öyküleri okurken sıkılmadın desem yalan olur. Tarzım dışında bir kitaptı. Ama bu aralar öykülere merak saldığım için merak edip okudum.
Öykülerde ki kahramanların hepsi işi gücü olan , sosyal hayatları olan insanlar. Ama hepsinde bir mutsuzluk var. Çoğumuzda bu olmaz mı? hayatımız artık rutin sabah kalk işe git, akşam eve gel, yemek vs. ,yat uyu, sabah kalk yine aynı rutin. Kendi adıma bahsedeyim hafta sonu temizlik, ütü, çamaşır, bazende belirli aralıklarla belirli günlerde arkadaşlarla buluşma. Monoton yani hayatımız. Hep aynı döngü dönünce insanlar mutsuzluk sendromuna giriyorlar. İşte öykülerde ki kahramanlarımız da aynen böyle mutsuzlar, yıpranmışlar ve hayattan bezmişler. Yalnız öykülerin sonu değişik nasıl desem havada kalmış ya da sizi düşünmeye sevk eden türdendi.
Beğenmesine beğendim ama beni de çok açmadı açıkçası. yazarın dili, anlatımına diyeceğim yok. Ama o kadar mutsuzluktan bıkmışık ki (kendi hayatımızdan dolayı) eni pek açmadı.
İyi okumalar...
