Şair Nigâr Hanım

21 Şubat 13:52

17.2.1918 - Ne olsa boşluk içindeyim. Şimdi, yatağımın yan duvarındaki halıya bakıp düşünüyorum: Evet, mevcudiyetimin sebebi nedir? Ne için yaşamalıyım? Neye yarıyorum? Ne olur, hissetmeden bir gece sönüversem..... Artık benim için tek kurtuluş çaresi: Ölüm. Biçarelerin meded ve teselli umdukları Pasiyan kağıtlarına ben de baktım; çıkan fal, bana, ölümümün yakın olduğunu müjdeledi. Sevinmek ihtimalim olsaydı sevinirdim...

MEDİHA

21 Şubat 13:22

16.8.1917 "Bugün gene şairliğim, o halim var". Saat ondan üçe kadar şiir yazdım. "Hanımeli", gönülden sevdiğim bu çiçeği ikinci def'adır ki inşad ediyorum Kabrime dikilmesi temennisini tekrarladım. Acaba kimsenin hatırına gelecek mi?

Reklam

MEDİHA

21 Şubat 12:28

Fakat herşeyi yıkan zaman, yokedemediği duyguları ve alışkanlıkları da hiç olmazsa yıpratıyor. Başlangıçta hergün, sonraları haftada yahut ayda bir defa can attığım, dert döktüğüm şu deftere artık aylar geçiyor da el sürmüyorum. Hayata küskünlüğüm beni sanki ölüm sessizliği içinde yaşar gibi bulunduruyor. Görünüşte kimseye dargın değilim, fakat ruhumu derin bir acılık kaplıyor...

MEDİHA

20 Şubat 22:46

Ben ağlarım, ağlamalıyım; çünkü beni ağlatan zâlim göz yaşından müteessir olmayan bir taşyüreklidir. Zavallı bahtsız! Eğer kalemin de sana yâr olmasaydı neyle avunurdun. Gecenin sessizliğini ancak saatin tıkırdısı gideriyor; o da, her vuruşunda, sanki yüreğimi deliyor. Burda yapyalnızım. Halimi soracak, feryadımı işitecek kimsem yok. Niçin bu böyle olsun Yarabbi? Sen bu hâli değiştirebilirsin. Ah yalnızlık, sen beni mahvedeceksin... (Gece yarısından bir saat sonra) "Yalnızlık azabı"ndan: "Efsûs" 1. Kısım, sahife 43