Hayatı gözyaşlarına hapseden bir pir-i faniye sormuştum..
Ne zaman kendimizi bulacağız?
Şöyle demişti:
"Ateşle suyun bir olduğunu anladiginda
Günler anlamını yitirdiğinde
Vakitler yok olduğunda
Gölgen gibi suya düşüp islanmadığında"
Şu alemi fanide her gönül dara düşer.
Binbir neşe duysan yolun efkara düşer.
Sırra kadem basacak ayak sabit olmasa.
Şol sırat köprüsünden elbette nara düşer.
Dosta yüzün dönmezsen yol bulup çıkamazsın.
Ruhun nefsine teslim , gönlün ağyara düşer.
Temaşa eyleyerek bakmazsan şu aleme
Tüm kazancın yok olur karın zarara düşer.
Men arefe sırrına vakıf olmazsan eğer
Seni teskin edecek deva mezara düşer
Sura üflemeden ey dost kendi Suruna üfle
Yer ile yeksan olman esen rüzgara düşer.
İyilik fidanını hak rızası ile büyüt
Kaktüsten meyva almak gelmez bahara düşer
Hükmüne rıza göster hikmeti ilahinin
Elbette tüm varlığın anlık karara düşer.
Ey gönül her bir sözü Kemal'e erdir zira
Nakıs olan hekimin kendi bimara düşer.