Şair, dramaturq, publisist, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü (1970), Azərbaycan SSR əməkdar incəsənət xadimi (1989), Azərbaycanın xalq şairi (1999), Azərbaycan Respublikası Milli Məclisinin deputatı (2000, 2005).
Vaqif Səmədoğlu 1939-cu il iyunun 5-də Bakı şəhərində, məşhur Azərbaycan şairi Səməd Vurğunun ailəsində anadan olmuşdur. Əslən Qazax rayonunun Yuxarı Salahlı kəndinin Vəkilovlar soyundandır. Bülbül adına musiqi məktəbində, Üzeyir Hacıbəyov adına Azərbaycan Dövlət Konservatoriyasında təhsil almışdır. Azərbaycan Sovet Ensiklopediyası Baş redaksiyasında incəsənət redaksiyasının müdiri (1968-1971), "Oğuz eli" qəzetinin baş redaktoru (1992-1994) vəzifələrində çalışmışdır.
Çaykovski adına Moskva Konservatoriyasında ixtisas kursu keçib (1962-1963). Sonra Azərbaycan Dövlət Konservatoriyasında fortepiano üzrə ixtisas müəllimi (1963-1971). C.Cabbarlı adına "Azərbaycanfilm" kinostudiyasında kino-aktyor teatrının ədəbi hissə müdiri vəzifəsində (1982-1985) işləyib.[3] Poeziya, teatr və dramaturgiya sahəsində də ciddi fəaliyyət göstərib. "Yeddi şeir" adlı ilk mətbu əsəri 1963-cü ildə "Azərbaycan" jurnalında dərc olunub. Bundan sonra dövri mətbuatda vaxtaşırı çıxış etmiş, "Oğuz eli" qəzetinin baş redaktoru vəzifəsində çalışmışdır (1992-1994)[4].
Azərbaycanın Milli Məclisinə deputat seçilib (2000).
Vaqif Səmədoğlu 2015-ci il yanvarın 28-i Bakıda dünyasını dəyişib. 29 yanvarda Birinci Fəxri xiyabanda dəfn olunmuşdur.
Bir kəsin
yadına düşmək
istəyirəm yaman,
bir kəsin yuxusuna girmək.
Sağlığıma içilmək
istəyirəm yaman.
İstəyirəm
arzularımın
əlindən tutan,
xatirəmi
yerdən qaldıran olsun.
Bir kəsin gülüşünə,
birinin ahına
dönmək,
bir pəncərədə yanıb,
bir pəncərədə
sönmək istəyirəm yaman...
Öldün,getdin,
bağışla,ağlaya bilməyəcəyəm sənə.
Bilirsənmi
neçə ağac kəsilib
gözlərimin önündə,
qayalardan atılan
neçə şəlalə intiharı
görmüşəm?
Özüm də bilmirəm,
neçə ulduz basdırmışam
göylərdə,
neçə insan ümidinin meyidini
buza qoymuşam qəlbimdə?
Yer üzünə gələndən bəri
gündüzlər aydan,
gecələr günəşdən
yetim qalmışam hər gün.
Bağışla,
çoxdur ölənlərim,
sənə ağlaya bilməyəcəyəm...
Yalan deyirlər,
yalan sözdür,
asanlıqla,
gülə-gülə
doğmayıb,yaratmayıb
öz musiqisini Mosart
Belə asan,
gülə-gülə ölə bilməz insan.
Yalan deyirlər,yalan...
Niyə yubanırsan?
Başa düş məni,
Nə böhtandan qorxum var,
nə ləkələrdən.
Bilirsənmi,
Orden kimi gəzdirərdim sinəmdə
Böhtanları,
Ləkələri.
Ulduzlarla dolu
Göy üzünü
Paqon kimi daşıyardım çiynimdə.
Bu metin Azerice dilinden otomatik olarak çevirilmiştir. Orjinali Göster
Kuşlar bahçeye girmeden önce,
Bahçıvana hiç haberci gönderilecek mi?
Menekşeler dağda boyunlarını büktüğünde,
Sis hiç haberci gönderir mi?
Sabah mavi çayıra yağmur yağdığında,
Otlara ve çiçeklere yağ mı diyor?
Ay ışığı yanağınıza düştüğünde,
Onun siyah gözlerine bakmak ister misin?
Kış erdiğinde güneş her yerdedir,
Bahar gelip gelmeyeceğimi sormuyor.
Bir çiçeğin nefesiyle, bir bebeğin sesiyle
Gülsem mi gülmesem mi diye sormuyor Bahar...
Bu metin Azerice dilinden otomatik olarak çevirilmiştir. Orjinali Göster
Birlik ve yalnızlıktan,
Ucuz pahalı.
Tahta bir oyuncak ayıdan
Yalnız uyuduğum yataktan
Utanıyorum, utanıyorum...
Asırların ilk sesinden,
eski kulübenin gölgesinden,
Ölülerin taş mezarından,
Yaşayanların taşlı sabrından
Utanıyorum, utanıyorum...
Bütünden, parçadan,
Zamansız, zamansız bir ölümden...
Bu metin Azerice dilinden otomatik olarak çevirilmiştir. Orjinali Göster
kağıdın üzerine düştü
İki elimin gölgesi.
Zil yine yükseldi
Yalnızlığın sesi...
zamanım doldu
Saatin kaç olduğunu bilmiyorum.
Yarım ay, yıldız yok
Yaman ölme gecesi...
Sahip olduklarım, sahip olmadıklarım
Hayatın yükünü kapatmak için.
Tanrım, beni yarı yarıya öldür
Ağlamayı kes...
"Ayrılıq bir dəniz imiş,sən uzaq yaşıl ada..."
Özünəməxsus dərin dəst-xətti olan Vaqif Azərbaycan poeziyasına sanki bir hədiyyədir.Vaqifin şeirləri insanı,həyatı,cəmiyyəti və öz daxilini anlamaq ehtirası ilə doludur.Şeirlərinin misraları bəzən insanı coşdurur,həyəcanlandırır,bəzən düşündürür.Fərqliliyi və çağdaşlığı ilə poeziyamızda xüsusi yer tutan Vaqif nə atası kimi,nə də digər şairlər kimi yazırdı.Onun şeirlərinin adı yoxdur,bir çoxunun sonu üç nöqtə ilə bitir,az sözlə oxucuda güclü təsir yaradır.Mənə bu qədər təsir edən onun bənzərsiz,özünəməxsus stilidir yəqin ki.Mükəmməl bənzətmələrlə oxucunu valeh edir Vaqif..
Şair kimi yox,
şeir kimi ölmək istəyirəm...
Oxunmaq arzusuyla yaşayıram
əvvəldən axıra kimi oxunmaq...
Əzbər qalmaq istəyirəm
kiminsə yadında!
- deyirdi Vaqif Səmədoğlu.Onunla ilk tanışlığımız olan bu şeirin məndəki yeri çox başqadır.Bilmirəm,özü istədiyi kimi yaşayıb ya yox,amma şeirləri çoxlarının qəlbində yaşayır,bundan əminəm..
Uzaq Yaşıl AdaVaqif Səmədoğlu · Şərq-Qərb Nəşriyyatı · 200435 okunma
Sərbəst vəzndə yazılmış şeirlər ama hər biri çox aydın şəkildədi. Möhtəşəm bir qələmi var Vaqif Səmədoğlu'nun hamımız oxuyub, tanımalıyıq. Çox doğma gəldi mənə şeirlərin hər biri.. Tək mənfisi şeirlərin çox qısa olmasıdı. Oxuduqca oxumaq istəyirsən ama bir tərəfdən də kitabın bitməsini istəmirsən. Bir dəfə oxunacaq kitab deyil, şeirə ehtiyacımız olan vaxtlarda kitabı yenidən aça bilərik..
Yuxular qəribədir.Əlin çata bilmədiyi adamların həsrət qoxan səslərini eşitmək,heç gözlərinə baxmadığın birinin gözlərindən nəyisə oxumaq.Amma əfsus yuxuda da zaman bizdən əl çəkmir.Orda da bitir...Dünən yuxuda Vaqif Səmədoğlunu görmüşdüm.Hətta keçən il Səməd Vurğunu və Bəxtiyar Vahabzadəni də.Qəribədir,sanki hər üçünün üzündə kədər var idi.( məncə dünyanı ifadə edəcək ən doğru söz elə qəribə sözüdür, çünki tam anlamıyla bu sözü izah edən yoxdu.Elə dünya kimi, biz kimi)
Ən xoşbəxt anında yuxu bitdi.Onu şəhərdə kimsə tanımır.Və yaxınlaşıb:
-Siz Vaqif Səmədoğlusuz- deyə soruşuram.Gözlərindəki sevinclə bəli deyir.Məni öz otağına aparır.Və bu an yuxu bitir, ayılıram...
Lənət nəyə deyim? Yuxudan oyadan saatamı? Yoxsa...
Bu şeir kitabında o qədər ruha toxunur ki,şair. RUHA...Cismə toxunmağa nə var ki.Bəs ruha toxunmağı bacarmaq asandımı?!
Hərdən mənə elə gəlir ki,
mən yox,
şeirlər məni yazır.
Oxunuram, oxunmuram,
kimi bəyənir məni,
başqasının zəhləsi gedir
hər sözümdən, fikrimdən.
Bilmirəm,
bilmək də istəmirəm
kim cırıb atacaq,
kim əzbərləyəcək məni... - deyə yazır Vaqif Səmədoğlu.
Mənim müəllimim Vaqif Səmədoğlunu heç sevmirdi, şeirlərini ədəbiyyatdan kənar adlandırırdı.Çünki o anlamırdı.Mən isə sənin şeirlərini( yəni səni) şagirdlərimə əzbərlətməyəcəm,hiss etdirəcəyəm.Və bu ömrümün sonunadək davam edəcək.Mən unudulacam, sən isə daima yaşayacaqsan, Vaqif Səmədoğlu!