Neredeyse bir eserin mesabesinde, çok kıymetli bir tahlildi Necip Hocam.
Çoksulluğumuz giderilemez bir açlık duygusunu ölçüsüzce destekliyor.
Yüzeysel ilişkiler; göz ucuyla okunan, ruhu görmeyen okumalar gibi, öze sirayet etmiyor. İnançlarımız doğru kaynaklarla beslenmediğinden, neyi ne için yaptığımızın ayırdına varamıyoruz ve bütün bunlar mânevi boşlukları, şey'leri hunharca tüketmek suretiyle tatmin etme döngüsüne sokuyor bizi.Bu şuna benziyor, Perdede güneş figürü var ve perdeyi aralayıp asıl güneşi görmek yerine onunla mutlu oluyoruz.
Bir gezimizde, telefon kameralarını ve fotoğraf makinelerini kapattık.Eve döndüğümüzde elimizde tek fotoğraf karesi yoktu. Fakât bize kalanlar ölümsüzdü...
O dengeyi kurmak çok güç, insan bazen ihtiyaçları lükse, bazen de lüksü ihtiyaca çevirebiliyor. :)
Tatmin duygusunun asıl dostu, mahrumiyet...Her şey'in azındaki lezzet, muazzam...
Ve elbette şükür; nimetin hem bereketini, hem de kıymetini tesis ediyor...
Yüreğiniz varolsun :)
Eylül hanım çok teşekkürler. Bunca güzel tespitin üzerine ne söyleyebilirim ki... Belki de yegane sığınağımız inancımız dahil her şeyin bir tüketim nesnesi haline getirilmesi insan için çok yıpratıcı. Sürekli bitmek tükenmek bilmeyen bir mücadelenin hatta belki bir savaşın içine sürükleniyoruz.
Güneş motifi örneğiniz oldukça isabetli. Bir anlamda insan ile ait olduğu doğal yaşam arasındaki bağ kesiliyor. Şeyler, gerçeklerin yerini alıyor.
Ve son olarak tabii ki şükür... Ancak şükretmek, sahip olduklarının ya da sana verilenin bilincinde olarak onlarla mutlu olmanın bir ifadesi aynı zamanda. Bunun için de şükreden bir insanın her şeyden önce bu mutluluk hissini içinde taşıması gerekiyor. Sürekli şeylerin peşinde olan biri nasıl mutlu olabilir ki bu anlamda?
Değerli katkınız için tekrar teşekkür ederim... Selam ve sevgilerimle...
Ben teşekkür ederim :)
Bilmukabele...
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.