mavi ve siyah
@zana26
Gezgin
Üniversite mezunu
21 okur puanı
Şubat 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Uyandığında nerede olduğunu bilmediğin olur. Ölüm budur işte.
Sayfa 146
Aşk hep aynıdır. Kanunî’yle Hürrem arasında geçse de , benim çaresiz aşkım olsa da.
Sayfa 193
Derken hep bir ağızdan korkunç şeyler söylüyorlar: Bir faninin her zaman en sevdiği kendisiymiş... Valide evlâdından
Ziyade kendine rahim ve müşfikmiş...aşık maşukundan ziyade kendi nefsine aşıkmış
Sayfa 145
Okur Takip Önerileri
Önceleri, gençlik zamanlarında insan geleceği hayal eder, ütopyalar kurar. Umutlu olur. Gelecek uzundur ve orada her şey mümkündür. Ömrün sonlarına doğru ise mümkünler denenip tüketilir. Ütopyaya yer kalmaz. insan artık elindekiyle, yani koskoca bir geçmişle oyalanır. Orada ütopyanın yerini nostalji alır. Ben bunlardan yoksunum. Ne ütopyam ne nostaljim var. Bu durumda ölü mü sayılının, yoksa ben kendi başına bir canlı türü müyüm?
Sayfa 114
İntiharım anlamsız görünüyor. Neden ölmek istedim? Belki gizli mutsuzlardandım. Yanlış hayaller taşıdığım için mutsuzum.
Sayfa 113
Savaş yalanlarla başlar, yalanlarla sürer, gerçeklerle biter. Ve daima birileri geride kalır. Komşular. Sevgililer. Kardeşler. Çocuk bunu bilmeden uyuyor. Uyuyarak hem açlığı hem de annesinin acısını unutuyor. Ölerek unutan İsa gibi.
Sayfa 76
Boğaz Köprüsü'nden her yıl onlarca kişi atlar. Kulenin tepesinden betona çakılmaya benzer. Bugüne dek ancak bir-iki kişi sağ kurtulduysa onlar da sakat kaldı. Oysa sen bir kaburga kırığıyla ve bellek kaybıyla atlattın. Senin zihninde hiçbirimizin sezmediği bir düğüm varmış. Ölmek yerine unutarak kurtuldun o düğümden.
Sayfa 64
O kadar yalnızım ki biri adımı seslense dönüp bakmayacağım, o adın bana ait olduğuna inanmayacağım.
Sayfa 47
Uğruna ölünecek ne var? Öyle bir değer var mıydı benim hayatımda? Güzel bir gece geçirmiş, eve dönerken takside uyuklamıştım. Uyanıp kendimi köprüde bulunca, ölmeyi denemiştim. Hayat bu kadarsa, belki de onun uğruna ölmeye gerek yok.
Sayfa 41
Suya atlamak anne rahmine dönme arzusunu, yüksekten atlamak ise yaratma isteğini gösteriyorsa göstersin.
Sayfa 40
Eski ile yeni arasındaki zaman geçidinde kayboldum. inanacak bir söz arıyorum. Ölüleri diri sanıyorum, belki pek çok diriyi de ölü biliyorum. Zihnim, ölülerle dirilerin koyun koyuna yattığı bir mezarlık. Çürümüş et kokulan, baştan çıkarıcı parfümlere karışıyor.
Sayfa 37
Boğaz Köprüsü'nden atlayıp sağ kalmanın şansına mı, yoksa belleğimi yitirmenin şanssızlığına mı? Hastanedeki son gecemde, yan yataktaki hasta aksini söylemişti: Belki hayatta kaldığın için şansız ama belleğini yitirdiğin için şanslısın.
Sayfa 27
Başlangıçta sözün var olduğunu duymuşlardı, şimdi sahafın sesinden, en sonda da yalnızca sözün kalacağını duyuyorlar. Hayat, sözü idrak etmektir. Ve nihayet yavaş kıpırdayan dudaklarıyla sahaf, ölümün de sözden ibaret olduğunu söyleyince, gençler başlarını kaldırıp ona bakıyorlar.
Sayfa 25
Her sahaf, ömrü boyunca yalnızca bir kitabı bekler ve gün gün, yıl yıl topladığı bütün kitaplar ancak o kitabın gelmesiyle anlam kazanırsa, bu sahaf imparatorluğun yıkılmasından bu yana herkesin hayal ederek ömür tükettiği o kitaba kavuşmuşa benziyor.
Sayfa 24