Okur Takip Önerileri
Ruhu sevmeye alışkın değiliz. Salt bedeni sevmek ister, başkalarının da bedenimizi sevmesini bekleriz. Üstelik bütün eksiklerine karşın.
Hiçbir yere, hiç kimseye heyecanla koşmadım. Koşmadım ama düşmedim de böylece. Ayakta kaldım. Ayakta, bir başıma.
İnsanın her lafını açıklamak zorunda kalmaması ne büyük rahatlık. Yanlış anlaşılmaktan korka korka, anlaşılmaktan bile vazgeçmiş insanlarız sonuçta.
Yaşımdan çok erken çöktüğümün farkındayım ama zaten insanı yaşı değil,hayatı yaşlandırıyor. Bazen yaşadıkları, bazen de yaşayamadıkları. Kuracak hayali kalmayan, otuzunda bile doksanına varabiliyor.
İyiyim ben. Şimdi çok daha iyiyim. Ya kavuşmak umudu olmasaydı, o zaman ne yapardık değil mi...
Korkuyordu çünkü böyle birinin karşısında nasıl davranması gerektiğini bilmiyordu, sevilen insan nasıl davranırdı, ne tepki verirdi, nasıl severdi bir kere...Hiçbirine ait bir kare gelmedi gözünün önüne.
Yorulmuştu ama bedeni değil... Umut etmekten, insanların laflarından, iyi niyetle söylenen ama can acıtan o gelişigüzel sözlerden, gülümsemeye çalışmaktan yorgun düşmüştü.
Geçmiş, şimdi ya da gelecek diye bir şey yok. Zamanı bölümlere ayırmak için fiil çekimi kullanmak suyun üzerine tebeşirle yazmak gibi bir şey. Cliffhaven’da başımdan geçenler yıllar önce mi oldu, şimdi mi oluyor, yoksa gelecek denen şeyde pusuya yatmış beni mi bekliyor, bilmiyorum.
