Bir-iki alıntı ile başlayayım söze.
Sf-48:
"Sana duyduğum aşk, zihnimin ta derinliklerinde yatan bir çekirdek; bir gezegen bulutu, artık ne erişebildiğim, ne de değiştirebildiğim bir şey. Bende senden bir parça var. Gitsen bile bu parça kalacaktır. İçimde senin suretin var. Ben senin izinim, sen de benim. İkimiz ayrı ayrı varolamayız artık."
Sf-63:
"Öleceksem senin elinden olsun isterim. Yokluğun beni öldürmeyecek, beni zehirleyecektir. Kal lütfen, benimle kal. Başka adam istemiyorum. Başka katil istemiyorum."
İncelememe gelecek olursak, daha çok bir isyan benimkisi. Neden bunca yarış, araştırma, neden? Madem olması gereken tek doğru kişi var, neden bu kadar zorluyoruz. Öyle ya da böyle bulmaz mı o? Olması gereken bir şekilde olmaz mı? Neden bu yanlış kişiye duyulan sevgi? Neden çekilir bunca acı? Ne gereği var, doğrusu o değilse? Peki, ya doğru kişi çoktan yapılmış bir yanlışla gittiyse? Nasıl olur, ne olur? Yine de olması gereken midir? Sevdiğimi bir başkasıyla görmek beni acı içinde zehirlerken, o aslında doğru kişiye mi gitmiştir? Yoksa sırf korkaklığından ve gururundan ikimizin de hayatını mı kaydırmıştır? Vazgeçmiş midir giden?
