En sonunda kendimi seçmem gerektiğini öğrendim. Üzüldüğümde, kırıldığımda, öfkelendiğimde ve canım yandığında bunu geç olmadan fark etmeyi öğrendim. Ağlayan birisine sarılmak ister gibi kendime sarılmak istemeyi, şefkat göstermeyi öğrendim.
Sıradan insanların olağanüstü hikayeleri olur.
Çocukken her yer ve her şey biraz olağanüstüdür.
Belki de tam da bu yüzden tüm çocuklar doğuştan yaşamın büyüsünü görür.
Konargöçer yaşama geri döneceğimizi asla düşünmezdik. Artık yerimiz yurdumuz yok bizim. Kimsenin yok. Herkes evsiz, barksız. Hep birlikte göçebe olduk.