İki arkadaş, iki Brahman oğlu Siddartha ve Govinda’nın bilgeliği öğrenmek, ona ulaşmak ve hayatın anlamını bulmak adına yollara düştüğü bir hikaye.
(Brahman, Hint felsefesi geleneğinde, hem içkin hem de aşkın olan, hem evrende ve hem de kendisinde var olan en yüksek varlığa kendisiyle birleşmenin nihai ve en yüksek hedef olarak addedildiği dünya ruhudur. Ayrıca;
Hindistan’daki dört kastın ilki olan kast, din adamları kastı.)
Gençken başladıkları bu arayış, kitapta yaşlanıncaya kadar işlenmiş ve bu yolda Budizm, Samanalar, Çileciler gibi bir çok farklı felsefe ve arayış ile tanışıyorlar.
Yazarın Doğu edebiyatı ve mistisizmine düşkünlüğü ve Doğu felsefesine merakı, ayrıca daha önceki tecrübe ve maraklarından sonra zenginleştiği söylenen şiirsel iç dünyası, kitabın her cümlesine ve her kelimesine de sirayet etmiş. Kitabın şiirsel yazım anlayışı, alışkın olmayanlar için başlarda biraz tuaf ya da sıkıcı gelebilir ama okudukça farkında olmadan alışıyorsunuz.
Zaman zaman durağanlaşsa da keyifli bir kitaptı. Yaklaşık son 20 sayfası ve özellikle yine bu bölümde geçen Nirvana üzerine yazılan kısımlar bana göre en keyifli iki bölümdü. İmrendiğimden mi yoksa onun gibi olabilme hayalinden mi bilmem, ben en çok Vasudeva karakterini sevdim.
En beğendiğim alıntı ise;
“Hiç kimse bir başkasının yürüdüğü yolda ne kadar ilerlemiş olduğunu göremez.” oldu.
