• Allah Rasulü(sav) yine bir gün yukandaki ayeti-i kerime ile:
“Rabbim, putlar insanlardan birçoğunun
sapmasma sebep oldular. Şimdi kim bana uyarsa
o bendendir.….” (İbrahim, 36) âyetini okudu.
Ardından ellerini kaldırıp:
"Allah'ım! Ümmetim, ümmetim!" diye yalvarmaya başladı. Bir taraftan da ağlıyordu. Bunun üzerine Cenâb-ı Hak:
"Ey Cebrâîl! Gerçi Rabbin her seyi daha iyi bilir ama (insanlar da bilsin diye), git. Muhammed'e niçin ağladığını sor!" buyurdu.
Cebrail geldi. Rasûlullah (sav) ona, ümmeti için duyduğu endişe sebebiyle ağladığını bildirdi.
Bunun üzerine Allah Tealâ buyurdu;
"Ey Cebrail! Muhammed'e git ve O'na;
Ümmetin hususunda Sen’i razı edeceğlz ve Sen'i asla üzmeyeceğiz. müjdemizi ulaştır." buyurdu.
(Müslim, Îmân, 346)