kendime kıvrılıyorum
bana elzem bir gülümseyiş ver,
öylesine uzak bir memleketten.
gözümün sönmüş feri oluver,
gün solsun, ışık bitsin, süzül pencereden.
bir dayanak ol bana, bir sığınak;
akıp giden yalan hayata karşı.
şimdi ben burada bütün insanlığımla,
bağırıp duruyorum zamanın tortusunu.
duyuyorum,
yalnız ben duyuyorum
sesimin yankısını.
inanilmaz bir sey bu
son bir kuvvet bulacağım kendimde son bir güç
gerip bacaklarımı uçurumdan bir ki üç
ilk göle atlar gibi devrilir gibi kara
ağzım dopdolu şiir yüreğimde bir yara
sinmiş kokularından yunup beşeriyetin
göğsü ufka uzanmış alnı tunç yüzü metin
Soğuk, üşüten bir aralık akşamı. Güzel olan hiçbir anımı hatırlamıyorum. Bakın, ben yıldızımdan koptum, ışığım kırıldı. Anlayın, ateşler içinde ruhum. Artık buralarda duramam, ay büyüyor içimde, öfkem, kırılışlarım. Anılar, çağrışımlar. Artık her şey o kadar uzak ki. Beynim zonkluyor, sesler, görüntüler. Hayat soluyor, renkler, kokular. Sonsuz iç kırgınlıkları içinde, hiçbir ışığa inanmıyorum. Artık ne yağan yağmurun ne de gecenin bir anlamı kaldı. İşte, önümde tüm yaşanmazlığıyla, tüm çekilmezliğiyle koskoca bir yaşam. İşte, tüm yaşanmazlığıyla. Demek böyle tükeniyor insan, hiç olmadık bir anda yaralanıyor. Soğuk, üşüten bir aralık akşamı yüzüne çarpılıyor hayat. Demek böyle tükeniyor insan. Soğuk, üşüten bir aralık akşamı, pencereden şehri seyrederken.
17 Aralık Cumartesi
Okur Takip Önerileri
ben bu yazıyı yazarken her yer karanlıktı
Uyanıyorum yeni bir güne ve perdeleri açmıyorum. Güneşi, yeni bir gün vaat edişini, ışıklarını ve sıcaklığını kabul etmiyorum içeri. Çünkü ben, bu karanlık odada karanlığı benimsemiş ruhumun gözlerini kamaştırmak istemiyorum. Çünkü ben sanıyorum ki bir insan karanlıktan da ölebilir. Öyle ya hayatın ışıkları sonsuza kadar yanamaz. Elimdeki kaleme bile güvenim kalmamışken perdeleri nasıl açabilirim? Sahi ya perdelerim... Bu soluk, gri perdeler sanki ruhumun ne denli azap içinde olduğunu söylüyorlar. Annem almış bu perdeleri ben küçükken. Yıkamış, ütülemiş, özenle asmış penceremi kapatsın diye. Bana yaşam olduğunu hatırlatan hiçbir şeyi göremiyorum şimdi. Gökyüzünü, denizi, ağaçları... Ben bu odada sadece birinin bana dışarıda bir hayat olduğunu hatırlatmasını bekliyorum. Küçücük bir belirti. Belki bir ses, belki bir görüntü. Belki bir kelime. Zihnimde buz tutup katılaşmış anıları eriterek hatırlamamı sağlayacak ufacık bir gün ışığı. Biri gelse, omzuma dokunsa, bir bedenim olduğunu hatırlasam. Gözyaşımı silse biri, artık ağlamasam. Uzansa, tutsa ellerimi, buz tutmuş ellerim yeni bir sıcaklıkla tanışsa. Hiçbir şeyin geçmediği bu dünyada her şeyin ama her şeyin geçeceğini fısıldasa, beni inandırsa. Sonra pencereme yürüse, hüzünden kırış kırış olmuş perdelerimi tutup çekse. Işıksız odama ışık olsa. Oysa mutsuzluğum hepsinden çok daha gerçek. Ben asıl gerçeklikle yeni tanışıyorum. Bakıyorum, dört yanım imkansızlık. Perdeleri açmıyorum.
ben bu şiiri yazarken her yer karanlıktı
sönük bir sokak lambasını sandım güneş
bitmedi beklemem bir günün gelişini
bu yükü taşımak ebedi bir keşmekeş
eskitmem artık pencerede gözlerimi
denedim her seferinde bir ağaç gibi
yıkılmadan beklemek nasıl olur diye
yarama süreceğim ecza yok kimsede
çığlıksız bir yaşam bırakıldı avcuma
bağırıyorum ışıksız esrik bir yerde
şuam erişmez bu cihana erişmez asla
ne kalacaksa bunca acıdan geriye
vaktinde gelmeyen her şey kadar haindir
biniyorum beni götürecek o gemiye
o gemi her saat beklediğim gemidir
bineceğim bende fer kalmadığı vakit
çöpe atılması mutlak bir bardak gibi
Bu şiiri seviyorum
.Ruknettin'in Kalbi İçin Kehanetler.
Ruknettin'in aynalarda ağladığı kadar var.
Bir mevsimin kıyısından tutarsan Ruknettin
Kurak ovalara yağmurlar yağar,
Ayak bileklerinden kavrarsan bir harfi,
Kalbin şiir olup vadilerini sular.
Senin de vadilerin vardır Ruknettin!
Kehanetler kurarsın, yağmalarsın kendini
Kurtarıp o yangında ilk önce
bu dünyadan zararlı çıkıyor her şey
insan da hayat da ölüm de
aşktan kurduğumuz kabile bile
dağıldı diyordu yerliler
yabancılar sebep olmadı buna
gökyüzü çökmedi,
toprak çağırmadı
yağmuru söktüler ruhumuzdan
ve dağıldık bir anı bile kalmadı bundan
hayat dağılınca ölüm kalır mı
yağmurun anısı yağmaktır, yağmur
yağıyorken yağmurdur, şiir