Nitekim din eğitimini sadece ibadetlere hasrettimiz bir yaşam biçimi, ortaya 5 vakit namaz kılıp 10 vakit yalan söyleyebilen insanlar çıkarabilmektedir.
Dinin Efendimizin tanımıyla yarısını kapsayan ‘güzel ahlakı’ yardımlaşmayı,dürüstlüğü,diğerkâmlığı,îsarı,affetmeyi geri planda bırakabilmektedir. Ne acıdır ki; her müslümanda olması gereken bu özellikler sanki sadece bazılarının kazanabileceği ekstra erdemler gibi görülebilmektedir. İşin normalini yalan söylemek,gıybet etmek,bencil davranmak,sananlarımızın sayısı hiç de az değildir.
Tam da bu yüzden, mesela Yusuf İslam gibi sonradan hidayet bulan kişiler “Kur’andan önce Müslümanları tanısaydık muhtemelen İslam’ı seçmezdik” diyerek ruhunu kaybetmiş bir din algısının İslamiyetin vakur duruşuna nasıl da zarar verdiğine işaret etmişlerdir..
