Psikyatri' ye her gidişimde, yol boyunca düşünüyorum ve doktorun karşısına geçip ; hocam kafamın içinde cam kırıkları var ve beynimin her hareketinde düşüncelerim acıyor demek istiyorum ama diyemedim şimdiye kadar .
Kendimiz başta olmak üzere ,bütün insanlık ve diğer canlılar için hayat bir şekilde son bulacak , bu aşikar . Bizi korkutan hayatın son bulması mı yoksa ölü gibi yaşamak mı ?
Yada , hayatı takriben 15 yıl önce sekteye uğramış ve bu yıllar boyunca eski bir kafesin içinde güncel hayattan geri kalmış veya alıkoyulmuş bir insanın hayata dönme çabasını takdir etmek mi yoksa dışlamak veya yok saymak mı?