Galiba 6 ay oldu, kitap okuma motivasyonum 0.
Sürekli takip ettiğim ve almak için can attığım bir kitaptı. Zweig kaleminden niçe okumak, bu cümleyi kurunca gözlerim parlıyordu. O parıltının sönmesi muhtemelen ilk 10 sayfada olmuştur.
Zweigın üslübunun sadeliğini öven bir insandım ama bu sefer kitap çok ağır geldi bana, büyük ihtimalle niçe olduğu için farklı bir şeyler denedi, ya da aşırı boş bir adamı anca böyle anlatabiliyordu.
Nice kendi kendine acı çektiren ağır psikolojik sorunları olan bir delinin teki olduğunu düşünüyorum. Bu adamın dediklerine çokda takmamak lazım. Muhtemelen nihilist bakış açısı nedeniyle ergenlerin gözdesi olduğu için en gündem de olan filozof.
İnsanların kendi kendilerine acı çektirmesi oldum olası gıcığıma gitmiştir(bende yapıyorum neyse, kendi psikolojimin de normal olduğunu söyleyemem ama en azından hayatıma yansıtmıyorum). Neden abi neden, özellikle niçe gibi biri için neden. Herşey anlamsızsa acı çekmenin anlamı ne? Hayat bu kadar rezaletse intihar etmekden seni alıkoyan ne, yani bu psikolojideki bir insan için korktu da intihar etmedi demek saçma olur...
Kısacası bir Ergen'in hayatını okuyormuşum gibi hissettim, belki de çoğu şeyi yanlış anlamışımdır. Zaten eleştirim filozof kişiliğine değil, bende bazı fikirlerini benimsediğimi söyleyebilirim, özellikle hayatın anlamsızlığı ve din konusundaki fikirleri.
Neyse fazla söze gerek yok, yüzeysel bilgi edindiğim adam hakkında gömüyorum ona kısacası, ama bu yüzeysel bilgiyi edinmek bile bir işkenceydi.
2023 de görüşmek üzere
