‘Düş çocuk, topla kendini’
Umursamaz ol bir nehir gibi çağla
Bir sözün olmalı hayata, yarımlarına, içine
susmalarına...
Susmalar ki yolunu kaybetmiş bir çığlık.
Doğru, yanlış hesaplarda buz tutmuş bir gözyaşı,
Bunca yıl bekledin doğru denilen zamanı.
Var mıydı gerçekte böyle bir şey?
Hiç bilemeden…
Doğru olduğuna inanıp yaşadığın onca anlar varken.
Sayfa 74