Ölü Ozanlar Derneği beni etkileyen ilk 5 kitap arasına girdi diyebilirim. Okurken hemen hemen her cümlenin altını çizmek istedim. Kitabın sonunda Bay Keating ve Ölü Ozanlar Derneği üyeleri için birkaç damla yaş akıttım. Çok beğendiğim, hayatımın belli dönemlerinde tekrar tekrar okumayı düşündüğüm bir eser. Maalesef bu dünyada kimse kimsenin gözünün açılmasını, anı yaşamasını ya da kendi benliğinin farkında olmasını istemiyor. Küçüklükten beri belli kalıplarla yaşıyoruz hayatımızı. Erkeksen mavi rengi seveceksin, silahla arabayla oynacaksın; kadınsan “kadın meslekleri”ni tercih etmen lazım gibi gibi. Yazılacak çok şey var . En acısı da 21.yüzyılda dahi bu tarz olayların yaşanıyor olması. İnsanlık giderek robotlaşıyor, sıradanlaşıyor ve her kim ki bu sıradanlaşmayı fark edip bu gidişata bir son vermek isterse bir şekilde etkisiz hale getiriliyor. Halbuki toplumumuzun, dünyamızın Keating gibi aydınlara ihtiyacı var. Umarım Keating ler hak ettiği değeri, saygıyı görür.
