Yağmur Açıkgöz
@Acikgozz
25 okur puanı
Kasım 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
İnsanlara olduklarından başka gözlerle bakmakta ısrar edişime içerliyordum..
Yağmur Açıkgöz tekrar paylaştı.
Beni anlamıyorlardı. Zarar yok. Zaten beni, daha kimler anlamadı.
Sayfa 73 - İletişim
Yağmur Açıkgöz tekrar paylaştı.
Böyle mi olacaktı, insanı sonsuz derecede mutlu kılan şey, aynı zamanda üzüntüsünün kaynağı mı olmalı?
Sayfa 49Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Yağmur Açıkgöz tekrar paylaştı.
(...) onun aşkları platonik olmaktan öteye gitmemiş, uzaktan hayranlıkla sınırlı kalmış, şiirlerde, düşlerde kaybolup gitmişti.
Sayfa 52Kitabı okudu
Bir nebat gibi ,şikayetsiz,şuursuz,iradesiz,yaşayıp gidiyordum. Yavaş yavaş hislerim kütleşmişti. Hiçbir şeyden müteessir olmuyor, hiçbir şeye sevinmiyordum .
Demek ki insanlar benden inanmak kabiliyetini almışlar… ama şimdi inanıyorum… sen beni inandırdın… seni seviyorum .. deli gibi değil, gayet aklı başında olarak seviyorum… seni istiyorum… içimde müthiş bir arzu var…
Hayat beni kaybetmekle hiçbir şey ziyan etmeyecekti . Hiç kimsenin benden bir şey beklediği ve benim hiç kimseden bir şey beklediğim yoktu ..
Eğleniyorlardı yaşıyorlardı ve ben kafamın içinde yalnız kendi ruhuma kapanmakla onların üstüne değil altında bulunduğumu anlıyordum. Şimdiye kadar zannettiğim gibi kitleden ayrılmanın bir hususiyet bir fazlalık değil bir sakatlık demek olduğunu hissediyordum. Bu insanlar dünyada nasıl yaşamak lazımsa öyle yaşıyorlar vazifelerini yapıyorlar hayata bir şeyler ilave ediyorlardı . Ben neydim ? Ruhum bir ağaç kurdu gibi beni kemirmekten başka ne yapıyordu ? Şu ağaçlar onların dallarını ve eteklerini örten karlar şu ahşap bina şu gramafon şu göl ve üzerindeki buz tabakası ve nihayet bu çeşit çeşit insanlar hayatın kendilerine verdiği bir işi yapmakla meşguldüler . Her haraketin bir manası vardı ilk bakışta göze görünmeyen bir manası. Ben ise dingilden fırlayarak boşta yuvarlanan bir araba tekerleği gibi sallanıyor ve bu halimden kendime imtiyazlar çıkarmaya çalışıyordum.
Hayatımda hiç bu kadar mesut olduğumu ,içimin bu kadar genişlediğini hatırlamıyordum.Bir insanın diğer bir insanı hemen hemen hiçbir şey yapmadan bu kadar mesut etmesi nasıl mümkün olabiliyordu .
İnsanlar, birbirinden hiçbir şey anlamayan insanlar, beni burdan da kaçırıyorlardı
Birçok şeylerin zannettiğimden daha ehemmiyetsiz, basit olduğunu görüp kendi heyecanımdan utanırım..
belki …
İnsanları ,kendi cinslerinden biri üzerinde kudret ve salahiyetlerini denemek kadar tatlı sarhoş eden ne vardır?