Uğur
@Affettim
Ruhundaki huzursuzluğun sebebi, içindeki çelişki...
Eskişehir
18 reader point
Joined on December 2023
Gözlüklerini çıkarttı ve düşünceli bir ifadeyle onları elinde tutarken gülümsemesi gittikçe bütün yüzüne yayıldı.
"İşte, mesela gözlük çerçevemin kenarında durabilir....
yatağından düşen adam
Suratımdaki ifadeden çok ciddi olduğumu fark etti ve yüzünde açıkça bir korku ifadesi belirdi. "Bunun benim bacağım olduğunu söylüyorsunuz öyle mi Doktor? Peki insan kendi bacağını bilmez mi?"
"Kesinlikle bilir." diye cevap verdim. "Kendi ayağını bilmelidir. Bir insanın kendi ayağını tanımamasını hayal bile edemiyorum. Belki bu kadar zamandır şaka yapan sensin?"
"Tanrı adına yemin ederim ki şaka yapmıyorum... Bir insan kendi vücudunun farkında olmalı, ne kendinin, ne değil bilmeli, fakat bu ayak, bu şey..." Bir nefret dalgasıyla daha titredi, "garip hissediyorum ve benim bir parçammış gibi de gelmiyor."
Bedenini Yitirmiş Hanımefendi
Bizim için çok önemli olanşeyleri, basit ve aşina olmalarından dolayı, göremeyiz. Gözümüzün önünde olanşeyleri fark edemeyiz. Bu yüzden, kişi, araştırmasının gerçek temellerinden hiç etkilenmez.
Wittgenstein
Reader Follow Recommendations
Kayıp Denizci
"Nasılsın?" diye sordum.
"Nasıl mıyım?" diye tekrarladı ve kafasını kaşıdı.
"Hasta olduğumu söyleyemem. Ama iyi de hissetiğimi söyleyemem. Aslında bir şey hissettiğimi söyleyemem!"
"Acı çekiyor musun?"
"Çektiğimi söyleyemem."
"Hayattan zevk alıyor musun?"
"Aldığımı söyleyemem."
Bu insanı, gizli, bilinmeyen, dayanılamayan bir boşluğa itiyor olmaktan korkarak duraksadım.
"Hayattan zevk almıyorsun." diye tekrarladım ve biraz çekinerek "O zaman hayatı nasıl hissediyorsun?"
"Hiçbir şey hissettiğimi söyleyemem!"
"Ama yaşadığını hissediyorsun değil mi?"
"Yaşadığımı hissetmek mi? Hayır. Uzun zamandan beridir böyle hissetmiyorum."
"Hiç" olmak! Ya da olmamak.
Milyarlarca yıldır var olagelmiş atomlardan oluşuyoruz biz, sadece “biz” olduklarını düşünen kombinasyon biçimlerinde olmaları şimdiye ait.
Oksijeni ciğerlerimize çekip karbondioksidi veriyoruz, büyüyoruz, "ölüyoruz", ama bizi meydana getiren atomların varlığı devam edecek. Onların en basit parçaları sonsuz çeşitlilikte yeniden biraraya gelerek uzak geleceğe yol alacak, yeter ki antimaddeyle karşılaşmasınlar.
Gerçek Nadiren Saftır, Asla Basit Değildir -Oscar Wilde-
Brown’ın kitabı, “GERÇEK” başlığı atılmış bir önsözle başlıyor. Bunun içinde
“Antimadde ne kirlilik yaratır ne de radyasyon (... ) son derece kararsızdır [ve] ne olursa olsun herhangi bir şeyle temas ettiği anda alev alır (...) antimaddenin tek bir gramı, yirmi kilotonluk atom bombasının enerjisini taşır” cümleleri yer alıyor. ABD Hava Kuvvetleri’nin bundan başka bilgiye ihtiyacı yoktu. CERN’e “kısa süre önce (...) ilk antimadde parçacıklarını” yaratmış olma payesi verildi; artık asıl soru şuydu: “bu son derece havai madde dünyayı kurtarmak için mi yok sa ( ...) gelmiş geçmiş en ölümcül silahı yapmak için mi kullanılacak?”
Buraya kadar okuduğunuza göre cevabı biliyorsunuz.
O “gerçekler” en iyi ihtimalle yanıltıcı, hatta yanlıştı;
ama Brown’ın romanının o kadar popüler olması pek çok insanın bunların doğru olduğuna inanmasına neden oldu.
1000 yıllık gama ışını
Antimaddenin tarihteki hikâyesi değil bu sadece;
Güneş’e gücünü veren füzyon süreçleri siz bunu okurken de pozitron üretmekte ve o pozitronlar siz daha cümlenin sonuna varamadan yok edilmekte. Tam şu anda oluşan gama ışınları şimdiden (Güneş merkezinden)* yukarıya doğru dolambaçlı yolları na çıktılar, bugünden bin asır sonra yüzeye varıp dünyayı aydınlatacaklar.
Tunguzka olayı
30 Haziran 1908 günü hava bulutsuz ve güneşliydi.
Sabah saat sekizde çiftçi Sergey Semenov evinin önündeki basamaklarda otururken gökyüzünde devasa bir patlama oldu. Semenov daha sonra bilim insanlarına, ateş topunun güneşin ışığını bile koyu gösterecek kadar parlak ve gömleği için “neredeyse vücudumun üstünde yanacaktı” diyeceği kadar, komşusunun gümüş çatal-bıçak takımlarını eritecek kadar sıcaktı.
Yok etmenin bedeli, herşeyde böyle olsa! Acaba öyle mi?
Antimadde sahiden de maddeyi yok ediyor, ama kendi kendini de yok etme pahasına yapıyor bunu; işgal ettiği bedeni öldürürken kendi kendini de yok eden kanser gibi bir şey. Dünyamızda yok ettiği her bir madde parçasının, antimadde için bedeli kendisinin de bir parçasının yok olmasıdır. Bunun sonucu ani bir radyasyon patlaması, muharebe meydanından ışık hızıyla kaçan gama ışınları
Tehlikeli ilişki!
Herhangi bir madde, antimadde ikiziyle karşılaşacak olsa, bunların birbirini tamamlayan özellikleri bir ölüm dansı içinde birbirini götürürdü. Antimaddenin maddeyi göz açıp kapamaya kalmadan ortadan kaldırma konusundaki parlayıcı kabiliyeti, onun cazibesinin sırrıdır. Antimadde sahiden de madde karşıtıdır.
Paul Dirac
İlk gençliğimde, bilime odaklanmadan önce, Peterborobugh’daki kütüphanede ne varsa okuyan iştahlı bir okurdum.
İki haftaya kadar sizde kalabilecek olan kitapları ödünç alırken kütüphaneci kitabın kapağına yerleştirilen bir kartın üstüne iade tarihini damgayla basardı.
Bazı kitaplar o kadar sevilmişti ki kapağın içindeki cep, üstünden tarih damgaları taşan kartlarla dopdolu olurdu ve amazon.com öncesindeki o günlerde bir kitabın iyi olduğunun en emin göstergesi bu kayıttı.
Hangi kitabı alacağınıza karar vermenin bir kriteriydi bu, fakat bir süre sonra herkesin okuduğu kitapları okumaktan sıkılmaya başladım ve hangi kitapların en az okunduğunu merak ettim. Pek çok kitap sadece bir-iki kez ödünç verilmişti, ama bunun nedeni kütüphanenin onları yakın zamanda satın almış olmasıydı çoğu kez, fakat nihayet, sadece bir kez, o da yıllar önce seçilmiş bir kitap buldum.
Kitabı alan ikinci kişi ben oldum,
Belkide "kuantum teorisinin" eksik parçasıdır. Kim bilir?
Karşı konulmaz kuvvetlerin yerinden kıpırdayamayan nesnelerle karşılaşması fikri sonsuzluk kavramıyla oynaşan bir kurgudur: Filozoflar birbiriyle rekabet halindeki iki sonsuzluğun doğurduğu paradokslar üstüne fikir yürütebilirler, bu paradokslar “benim sonsuzluğum seninkinden büyük” diye çözülür. Ancak her şeyi tüketen şey başka bir maddedir, kelimenin tam anlamıyla, buna antimadde (madde karşıtı) denir.