Pablo Neruda;
Neden şiirlerimi çalıp sevgiline kendi şiirlerinmiş gibi okudun postacı?
Postacı:
Üstad;
Şiir yazanın değil ihtiyacı olanındır.
Benim o şiirlere ihtiyacım vardı...!!!
Tehlikeli sayılmam artık.
Kalbimi kalın bir kitabının arasında kuruttum
Onu orada;
Beş parmaklı bir çınar yaprağı gibi unuttum.
Kalbim…!
Şiirim Hacer’ül esved taşı
Ben şiirin nefer taşı…
Geçer süngüler namluya.
Başlar gece devriyesi jandarmaların…
Hırsla çakarım kibriti,
İlk nefeste yarılanır cıgaram,
Bir duman, bir duman ki kendimi öldüresiye.
Biliyorum, “sen de mi?” diyeceksin,
Ama akşam erken iniyor mahpushaneye.
Ve dışarda delikanlı bir bahar,
Seviyorum seni, seviyorum,
Çıldırasıya…