Nilgün Marmara'nın intihar mektubu
13 Ekim 1987 Salı
Sevgilim
Her gün kötücül bir düşü kurmak ve onu taşımak artık kılgıyı gerektiriyor. Sana böyle bir yük bırakmak istemezdim ama sen akıllı ve güçlüsün, çabuk unutursun.
Bu durumdan kimse kimseyi ya da kendini suçlu, sorumlu saymasın, çünkü suç yok. Yalnızca ırmağın akışına bir müdahele söz konusu!Her anın niye’sini sorgulayan bir varlığın saygısızlığını yok etmek için kararlaştırılmış bir eylem bu! Çocukluğun kendini saf bir akışına bırakması ne güzeldi. Yiten bu işte! Bu tükenişle hiçbir yeni yaşama başlanamaz, bu nedenle tüm sevdiklerime elveda diyorum. Ben’i bağışlayın! Bunu en çok annemden, babamdan ve Kağan senden diliyorum. Dostlarımdan da!
Nilgün Marmara Önal
Seni hep sevdim Kağan!
Hoşçakalın!
Cevapsız sorular..
Gece sanki yalnızca şehre değil, üstümede bir sarhoşluk hali ile çöker gibi hissediyorum. Ne kimse ile konuşmak, dertleşmek ne çıkıp hava almak istemiyorum. Zira bunlar acı ve yası anlayabilecek kadar bilince sahip olmamış bireylerin vasat tavsiyelerinden başka birşey değildir. Sarhoş bir kişi ne yapar? Elbette ki aklı başındayken yapmayacağı veya yapamayacağı hareketler sergiler ve bundan utanır. Peki aklı hiç başında olmayan, alkollü içeceklerin etkisi ile vücudu sarhoş olan değil ruhu sarhoş olan ne yapmalı?
Büyük yazarlar yanılıyor olabilir mi?
Bilmem fark ettiniz mi ama önemli edebi eserlerin büyük çoğunluğunda aşıklardan biri veya her ikiside ölüyor. Romeo ve juliet, Martin Eden vb. Sonra şunu düşündüm aşk, insanın o kısacık ve hızla tükenen hayatını anlamlı kılan mucizevi duygu değil midir? O halde neden yazarlar aşıkları öldürüyordu, yanılıyorlar mıydı? Belkide bu yazarların aşkı ele alış biçimi ile alâkalıydı aşk onların gözünde hayatı anlamlı kılan değil, ölümü kolaylaştıran blr duyguydu.
Okur Takip Önerileri
Korkuyorum sana yazmaktan, sana konuşmaktan ve cevap alamamaktan.
Milyon kez kırıldığım yerlerden tekrardan kırılmaktan. "Merhaba"na hasret ölmekten ölesiye korkuyorum.
Birgün Her satırını hissederek okumamanız dileğiyle.