Çocuk olduğu zaman insanın gözünün nuru olur. Zaten göz, insanın en çok itibar ettiği organıdır. Bundan dolayı sevdiğimiz bir insana "Gözüm!" diye hitap ederiz.
Hz.Adem ile Hz.Havva aslında bize şunu söyler” İnsanlığın ilk iman eden ailesi de olsam iman
eden çocuklarım olduğu gibi inkar eden çocuklarım da olabilir. Unutma; imtihan ağır, yük ağır, so-
rumluluk ağırdır.”
Bizler annesinin tokatından korkup annesinin göğsüne sığınan çocuk gibi Allah’a sığınırız. Bunun dışında herkes korktuğundan kaçar ama sadece Allah’an korkan yine O’na koşar. Tövbe işte bu hâldir. O’dan korkup O’na sığınmaktır. Bu kapı ölene kadar açıktır.
Talebesinin ilimde kendisini geçmesi muallime haz verir, sevinir. Bilir ki bu öyle kıymetli bir şey ki ondaki senin addediliyor, o kıymet senin sayılıyor. Neticede senin de defterine not düşülüyor. Bundan âlâ ne olabilir?