Aleyna Tok

Ne kaybettiğimi bilmeden kayıplarıma üzülüyordum. Zamanımı kaybediyormuşum, anılarımı kaybediyormuşum. Sevgimi, ilgimi, mutluluğumu... Hep kaybediyormuşum. Hep kazanma hırsıyla dolaşıyormuşum. Ne cahilmişim, ne kibirliymişim. Öğrenecek ne çok şey varmış. Neler değişiyormuş saniyeler içerisinde. Aldığın nefese lütfediyorken birden bire acı vermeye başlıyormuş o nefes. Ah'lar, vah'lar birden bire doluşuyormuş kapına. Aslında hep oradalarmış ama ben sağırmışım. Bitkinliklerine, yalnızlıklarına, gözlerine körmüşüm. Kendimi bildiğimi zannediyormuşum. Eksik parçalarım yok diye düşünüyormuşum. Ne çok şeyi bilmeden yaşıyormuşum. Yaşıyormuşum da yaşadığımı bilmiyormuşum.
Reklam
Attığı çığlıkların duyulmasına ihtiyacı olan binlerce düşüncesi var.
Kaybetmek için tüm yolları denedikten sonra 'neden' diye sorma.