Kitaplar kör olanın gözlerini açar.
Milyonlarca halk bedenen, ruhen, fikren ve ahlaken çürüyor da hiç kimse bu kokuşmuşluğu görmüyor. Herkesin karakteri bozulmuş veya herkes bu yozlaşmışlığa alışmış da bunu doğal bir durum sanıyor sanki. Ama bu böyle mi olmalıdır?
“Ülke insanının çoğunluğunun eğitimden yoksun bırakılmış olması bir cinayettir. Devletin kendi kendini yok edişi, intihar etmesi demektir.”
Reader Follow Recommendations
Bir şeyler yapıyorum, yürüyorum, konuşuyorum, yemek yiyorum yani her zaman yaptığım işleri sürdürüyorum ama nasıl anlatsam, bir boşluk duygusu içinde. Sanki içimde derin bir hiçlik var.
Kendi yüzümü gördüm senin yüzünde
Kendi sesimi duydum senin dudağında
“Beni alıp tekrar karnına soksan bile koruyamazsın artık anne!”
İnsanlık ağacının kırılmış dalıyız.
Kimseyi istemiyorsun yanında ,ama durup durup da yalnızlıktan şikayet edesin geliyor. Bir şeyden şikayet edebilmek için bile bir insan lazım. Öyle hileli bir şey bu.
Zalimin en büyük başarısı karşısındakileri zalime dönüştürmektir.
"Beni de seviyordu... Belki kendi de bilmiyordu, ama seviyordu. Nerden anladın diyeceksiniz. Kadınlar anlar."
Ama olmuyor işte, geçmiş adım adım takip ediyor insanı. Vakti, saati gelince de sen hazır mısın, değil misin diye sormadan çıkıyor karşına.
"Bir kadının kıymeti nedir ki bu âlemde? Gözlerini bile kırpmadan öldürürler...”
Toplum çürümüş , neresinden tutsak elimizde kalıyor.
