İyilik büyük bir erdem, ama onu aziz kılan şey, sessizlikte icra edilmesi. İyiliğin ardından bir alkış tufanı kopuyorsa, bilin ki, bir kurtarıcı kahraman iş başındadır.
“Ruh, kendinin farkında olan bir bilinç halidir. İyilik ruhun türevidir, bizi sıkıntıya sokacağını bile bile yaptığımız bir iyilik, ancak ruhun meyvesidir.”
Merhamet, diğer insanlar, diğer canlılar için dünyayı emin bir yer kılmaktır. Onların hürriyet içinde gelişip serpilmesine omuz vermektir. Zulüm, kendisinden saymadığını yok etmek, onun acısına kayıtsız kalmak, onun acısından haz duymaktır.
Modern insan egosu sessize alamadığı, onu dizginlemeyi başaramadığı, içindeki tamahkarlığı frenleyemediği ve nefsini köreltemediği için tabiata zarar veriyor.
Kimileyin merak ediyorum: Yazmayan, bestelemeyen, resmetmeyen insanlar nasıl oluyor da insanlık durumuna mündemiç olan melankoliden, delilik veya panik duygusundan uzak durabiliyor?