Kitabı okurken, bir yerlerde hala insan hayatının ne kadar ucuz ve ne kadar değersiz olduğu bir kez daha aklıma geldi. Emir’e kızdım, Hasan’ın basına gelenlere ise tüm benliğimle üzüldüm. Emir’in daha sonra cesaret gösterip Sohrab’ı gidip alması benim içimi rahatlattı. Bari birileri rahat etsin diyerek geçirdim içimden.