O kadar ağlayasım var ki nerde patlayacağım hiç bilmiyorum.
Durakta, otobüste ya da yolda yürüken rastgele birinin omzuna yatıp da ağlamaya başlayacağım diye çok korkuyorum...
Karşılık beklediğimden değil belki ama ona dair her şeyi en ince detayına kadar düşündüğüm birinin bana yaptığı bu anlayışsızlığı sindiremiyorum, insanı bu kadar kıran bi his yok..
Velhâsıl; olmazlarda ziyân ettik gönlümüzü..
Varsın düzeltsinler şimdi.